بازگردان شعری از ارنست پپین

 

 مردمانی هستند که مرا نگاهی گذرا می‌کنند

مردمانی هستند که مرا لمس می‌کنند

مردمانی هستند که مرا تبدیل می‌کنند

باد بدون نگرانی از چیزی، میانِ خش خش برگها می‌رود

و با این حال، باد درها را می گشاید

باد می‌نوازد

و علف های گریان را تسلی می دهد

باد، پرنده‌ی خستگی ناپذیر عشق را

و پیکان کشیده شده به سوی هدفش را

به پرواز در می‌آورد

باد، بادباک در دست های یک کودک به هوا می برد

ما همگی بچه‌های این بادیم

و ما منتظر این بادیم

مردمانی هستند که مرا نگاهی گذار می‌کنند

مردمانی هستند که مرا لمس می‌کنند

مردمانی هستند که مرا تبدیل می‌کنند

نسیم، گردباد نیست

همه ‌ی مهربانی‌ها را ترانه‌‌ی برگهای زنده می‌نامم

و ستاره ایی که برانگیخته می‌شود

گلبرگهایش را می‌گشاید

من به سمتِ سستی یک ابر

و جشنِ مشترکی

صعود می‌کنم

نسیم مرا نگاهی گذار می‌کند

باد مرا لمس می‌کند

اما عشق مرا به آخرین لحظه‌ی غروب خورشید تبدیل می‌کند

 

 

Poème

Il y a des gens qui m’effleurent

Il y a des gens qui me touchent

Il y a des gens qui me transforment

Le vent d’ici-bas fait la toilette des cœurs

Il va son frémissement sans se soucier de rien

Et pourtant il ouvre les portes

Caresse

Console l’herbe qui pleure

Il fait voler l’oiseau inlassable de l’amour

Une flèche tendue vers sa cible

Elève un cerf-volant dans la main d’un enfant

Nous sommes tous les enfants de ce vent

Et nous l’attendons

Il y des gens qui m’effleurent

Il y a des gens qui me touchent

Il y a des gens qui me transforment

Une brise n’est pas un cyclone

Toute tendresse m’appelle au chant du des feuilles vivantes

Et soulève une étoile qui ouvre ses pétales

Je monte

Vers la fragilité d’un nuage

Et la fête d’un partage

La brise m’effleure

Le vent me touche

Mais l’amour me transforme en soleil de plumes

 

Ernest Pépin

 

 

بازگردان‌ این شعر را به استادم مسعود قبه که چون بادی بر من وزید و مرا متحول کرد تقدیم می‌کنم