تحلیل سینمای اروپا

    مستند لنی ریفنشتال در مورد مسابقات المپیک ۱۹۳۶ برلین، تبلیغات سیاسی آلمان نازی است یا بهترین فیلمی که در تاریخ در مورد ورزش ساخته شده است؟در فیلم "نژاد" به کارگردانی استیون هاپکینز در مورد زندگی دونده سرعت آمریکایی جسی اونز (با بازی استفان جیمز) نشان داده می‌شود که درست در لحظه‌ای که جسی اونز قرار است در مسابقه دو ۲۰۰ متر رقابت کند و لنی ریفنشتال (با بازی کاریس فون هاوتن) قصد دارد از او فی

    ژاک تاتی در فاصله سال های 1953 تا 1967 سه‌گانه‌ای را با محوریت شخصیتی به نام آقای اولو (اولو نام کوچک ندارد!) می‌سازد. اولین چیزی که بلافاصله به ذهن می‌رسدشباهت شخصیت آقای اولو در سه گانه ژاک تاتی ( تعطیلات آقای اولو ، عموی من و زنگ تفریح) با شخصیت های چاپلینی است. همان طور که لین بوردن اشاره می کند هم اولوی تاتی و هم ولگرد چاپلین تاحدی همدلی برانگیز اند : هر دو دست و پاچلفتی و حواس پرت ان

  پوستر فیلم « در اتاق وندا » پوستری است که به دو بخش تقسیم شده است. نیمی از آن تصویر کاراکتر اصلی فیلم، وندا، است که به جایی خیره شده و نیم دیگر آن را تصویر میزی با خرده اشیای معمولی زندگی روزمره تشکیل داده است. هم چنین می دانیم که با فیلمی درباره زندگی روزمره زاغه نشینان شهری رو به رو هستیم. از این رو انتظارت و سوالی در ذهن ما مطرح می شوند: انگیزه مورد نظر فیلمساز از ساختن فیلمی درباره زاغه ن

  در میان نام های مختلف و وجوه تسمیه ای که برای قرن بیستم در نظر گرفته اند، یکی از مهم ترین نام ها قرن بحران در بازنمائی است. در واقع این شکاف میان معنای انضمامی یک فاکت و بازتاب واقعیت عینی آن تبدیل به بحرانی می شود که بنا بر سنت فکری، بیش از همه طیف گسترده و متنوع زیبایی شناسی چپ گرا را تحت تاثیر قرار می دهد.دلیل این امر مساله زیربنا و روبنا یا شیوه تولید و شکل‌های اجتماعی گسترده منتج‌شده از

  «هر روایت زندگی که از ارتباطی خبر دهد شکلی از ملودرام است. به این دلیل، فیلم‌های ملودرام فیلم‌های درستی هستند.» راینر ورنر فاسبیندر ادامه مطلب: نوری بیلگه جیلان و سینمای ملودرام / با نگاهی به فیلم سه میمون (1) دیدگاه

  شاید با دیدن فیلم قول در بخش دو هفته‌ی کارگردانان جشنواره‌ی کن 1996، کمتر کسی فکر می‌کرد که تا کمتر از یک دهه، کارگردانان این فیلم، ژان پیر و لوک داردن، نه تنها به یکی از مورد بحث‌ترین فیلمسازان معاصر بدل می‌شوند، بلکه با بردن دو نخل طلای کن برای فیلم‌های رزتا در 1999 و کودک در 2005 (در کنار فرانسیس فورد کاپولا، شوهئی ایمامورا، امیر کوستوریتسا، بیل آگوست و بعدها میشاییل هانکه)، بر بام این جشن

  در مارس 1959 لوک موله در صفحات مجله‌ی کایه دو سینما نوشت که اخلاقیات مانند یک نمای تراولینگ است و با این جمله سرژ دنی جوان را شوکه کرد. شوکی نابهنگام که موجب شد دنی بعدترها فصلی از کتاب خودزندگی‌نامه‌ای‌اش با نام کارت پستال‌هایی از سوی سینما را به رابطه‌ی تنگاتنگ و فرسایشی مابین زیبایی‌شناسی سینما و  اخلاقیات اختصاص دهد. این‌گونه که دنی در این فصل از کتاب‌ با دستاویز قرار دادن یک نمای تراولین

  پیوندهای فیلم و فلسفه   آیا یک فیلم می ­تواند مفهومی فلسفی خلق کند ؟ شاید اولین پاسخی که به ذهن می­ آید امکان ­ناپذیر بودن چنین چیزی باشد. چرا که از نظر بسیاری فیلم کالائی تولیدی برای سرگرم کردنِ بصری تماشاگر است و فلسفه رشته ­ای از استدلالات و رویکردها برای دستیابی یا شرح حقیقت. از طرف دیگر بسیاری هم معتقدند این قدرت سینما در جذب مخاطب عامه بالقوگی خوبی برای بسط و گسترش مفاهیم فلسفی است اگ