واکنش عمومی اولیه در مقابل جان کرامر، مشهور به قاتل اره آهنبری در فیلم اره، به ظاهر می‎تواند همان واکنش همیشگی در برابرِ فیگورِ هیولا به مثابه‎ی عامل موقتی اختلال باشد. اختلالی که نتیجه‎ی فوری آن، به شکلی قابل انتظار منجر به شکل‎گیری سه جایگاه سنتی هیولا، قربانی و ناجی خواهد شد. این نظم جدیدی است که از دل بی‎نظمی ناشی از حضور هیولا، بازتولید می‎شود. عمده فعالیت تماشاگران در این نظم جدید، کاهش حداکثری فاصله  خود با موقعیت/ماهیت هیولا و غلبه بر وحشت ناشی از این کاهش فاصله است.