روزهایی که می‌آیند؛ تحلیلی جامعه‌شناختی بر انیمه‌ی سایکوپس

مقدمه 

هنرهای نمایشی در ژاپن در عمل به خاطر فاصله از دنیای غرب مسیری متفاوت از جریان رایج پشت سر گذاشته‌اند. ورود سینما به ژاپن نه از مسیرهای متداول غربی که از جاده‌ی شرقی و خودی صورت گرفت. شاید این ادعا گزاف نباشد که ژاپنی‌ها سینمای خودشان را مجزا از جریان اصلی سینما اختراع کردند. این را می‌شود به خوبی در ژانرهای مستقل و متفاوت ژاپنی، سبک بازی منحصر به فرد ژاپنی یا منطق روایی شرقی در سینمای ژاپن مشاهده کرد؛ هرچند شاید سینمای معاصر ژاپن هویت خود را بیشتر در حل شدن در جریان اصلی سینما یافته‌باشد.

همین مسیر با کمی تفاوت در هنرهای نمایشی دیگر نیز طی شده‌است. یکی از نمودهای جدی این تفاوت حضور پررنگ مانگا (کمیک‌استریپ‌) و انیمه‌های ساخته شده بر پایه‌ی مانگا در فرهنگ روزمره‌ی ژاپنی است. انیمه‌ها با صرف هزینه‌هایی متفاوت (تفاوت‌های گاه میلیون دلاری)، برای گروه‌های سنی متفاوت (از خردسال تا بزرگسال)، در ژانرهای بسیار متنوع (که در عمل قابل شمارش نیستند) و در مقیاس انبوه ساخته می‌شوند. انیمه‌ها سهم قابل توجهی در پر کردن زمان روزانه‌ی ژاپنی‌ها دارند. منطق بصری و روایی انیمه لزوماً شباهتی با انیمیشن‌های شناخته‌شده‌ی غربی ندارد.

یکی از ژانرهای رایج و پرطرفدار انیمه ژانر آخرالزمانی است. انیمه‌هایی که به شکل و محتوای جهان آینده و عمدتاً جهان پس از یک جنگ بزرگ و خانمان‌برانداز می‌پردازند. یکی از این انیمه‌ها که در این نوشته سعی در ارائه‌ی خوانشی جامعه‌شناختی از آن خواهیم داشت Psycho-Pass محصول سال 2012 است. تا کنون دو فصل از این انیمه‌ی تلویزیونی ارائه شده‌است که در این نوشته تنها از بیست و دو قسمت فصل نخست سخن خواهیم گفت.

برای خواندن اصل مقاله آن را از قسمت زیر دانلود کنید