میرال ساخته جولین اشنابل در ونیز اکران شد

 

جولین اشنابل پر از استعداد است. از نقاشی‎ها و کولاژها گرفته تا فیلم‎های او هنر امری ذاتی در وجودش می‎باشد. او با فیلم  وسیله غواصی و شنای پروانه The Diving Bell and the Butterfly دو سال پیش توانست نامزد اسکار بهترین کارگردانی و برنده جوایز متعدد دیگر شود.

اشنابل دو بار کاندید شیرطلایی ونیز برای فیلم‎های باسکیت (1996) و قبل از شب سقوط (2000)  شده است و بار دیگر به جشنواره ونیز آمده است تا با میرال Miral شانس خود را برای تصاحب شیرطلایی امتحان کند.

 

 

 

داستان میرال در اورشلیم سال 1948 می‎گذرد. حیند حسینی در مسیر کارش 55 کودک یتیم شده را در معبر می‎بیند و آن‎ها را به خانه می‎برد. حسینی به کودکان غذا و سرپناه می‎دهد. پس از گذر 6ماه تعداد این کودکان از 55 به 2000 می‎رسد و او انجمن حمایتی از کودکان بنا می‎نهد. داستان فیلم به سمت زندگی یکی از این کودکان به نام میرال کشیده می‎شود. او در 7 سالگی از جانب پدرش پس از مرگ مادرش و جنگ به اردوگاه فرستاده می‎شود. در 17 سالگی در اردوگاه جنگ زدگان به تدریس مشغول شده و در آنجا علاقه به هانی یکی از فعالان سیاسی پیدا می‎کند. در میان جنگ زدگان به یکباره ماما حیندی را می‎یابند که روزگاری به آن‎ها محبت کرده است.

 

یکی از نکات جالب در مورد این فیلم این است که در روز قدس در جشنواره ونیز فیلمی در مورد انسانیت در فلسطین اشغالی به نمایش درمی‎آید. در فیلم اشنابل ویلیام دافو، فریدا پینتو (میرال)، ونسا ردگریو و هیام عباس ایفای نقاش کرده‎اند.