زمستان استخوان‎سوز

هیچ مکانی نیست که به هویت سوژه مرتبط نباشد. زمانی که رِی از خواهر بزرگترش کمک می‎خواهد شوهر او حق خروج از خانه به او نمی‎دهد. حتی اجازه نمی‎دهد از ماشینش استفاده کنند. پس آن شعارهای روشنفکران و سینمای امریکا در مورد رعایت حقوق زنان کجاست؟ ممکن است مخاطب سایر نقاط دنیا که تا به حال آمریکای روشنفکر و سرزنده را دیده این مضامین را پس بزند. اما هویت مکانی و در نهایت جاری شدن آن در فضای فیلم از دل سوژه بیرون می‎آید. چه سوژه کاراکترها و چه شرایط بد اقتصادی مردم حاشیه نشین آمریکا باشد. رِی در مسیری سرد و زمخت پای می‎گذارد که همه جا یک‎رنگ است.  در این تعامل، بازی زبانی از دل درام و در نهایت فضا، منتشر می‎شود. خودِ کلام «همه جا همین رنگ است.» همه جا اشاره به دوردست یعنی جایی را که گفته‎پرداز هم در آن حضور ندارد شامل می‎شود. واژه «همین» مؤلفه‎ای اشاره‎ای است و بنابراین دلالت بر چیزی دارد که گفته‎پرداز در هنگام سخن با آن مواجه است. گفته‎پرداز استعاری ما رِی است. رِی به مسیرهای مختلفی پای می‎گذارد که با سردی و بی‎تفاوتی همه روبرو می‎شود. حتی اگر به آن دوردست دست‎نیافتنی هم پای گذارد شرایط فرقی نمی‎کند. همه جا و همین، یکسان‎سازی می­کنند. یکسان‎سازی قدرت تفکیک و تمایز را از بین می‎برد. برای مخاطب تمیز دادن اینکه چه کسی در نهایت می‎تواند رِی را از این وضعیت خارج کند بسیار سخت است.

رِی با اطرافیانش متفاوت است. با وجود تفاوت در هنگام صحبت با دیگران حتی گفت‎وگو با خواهر و برادرانش حالتی غرورآمیز و نصیحت‎کننده در صحبت‎هایش دیده نمی‎شود. به کسی پرخاش نمی‎کند و تنها متکی به اراده و ایمان و امیدش به راهش ادامه می‎دهد. رِی در مکان و فضایی رشد کرده که این چیزها رنگ و بویی ندارد. در برخی از فیلم‎ها شاهد این هستیم که دختران به زودی برای فرار از شرایط به تن­فروشی روی می‎آورند اما رِی حاضر است سخت کار کند و حتی استخدام ارتش شود. همین نکات، رِی را بدل به قهرمانی کرده است که حتی از خصوصیات قهرمان‎پرورانه آشنایی‎زدایی می­کند. اما حال که قدرت تمایز و تفکیک به دلیل یکسان‎سازی سلب شده این امر را چگونه مخاطب باور کند. کاراکتر رِی در مقابل «همه­جا» دارای اینجایی است و همین سبب می‎شود شخصیت او در فضایی ابهام‎آور قرار نگیرد. رِی سبب می‎شود فضا قابلیت انفصالی پیدا کند. همگنی فضا با او و البته کمک عمویش و رفع برخی نیازها توسط همسایگان برهم می‎خورد. در نتیجه فضا تبدیل به مکانی قابل لمس می‎شود.

مصائبی که بر رِی تحمیل می‎شود در فضا برش زده و سبب شکل‎گیری محدود­ه­هایی با مرزهای مشخص و یا حتی نامشخص می‎گردد، در نهایت ما با تکثر فضا مواجه هستیم. فضای سرد، دیالوگ‎های سرد، بی­تفاوتی افراد، سکوت پرمعنا، رنگ‎آمیزی سرد تصویر همه و همه نماینده فضای شکل گرفته از روند علی‎معلولی درام زمستانی استخوان سوز است. این زمختی و سردی جایی به نهایت خود می‎رسد که رِی متوجه می‎شود پدرش کشته و به رودخانه انداخته‎اند. رِی به این رودخانه سرد می‎رود اما جسد پدرش را بیرون نمی‎کشد بلکه تنها دستان پدر را می‎برد تا نشان دهد پدرش در روز دادگاه مرده است و وثیقه آزاد شود. در این حالت تکثر فضایی تبدیل به انجماد مکانی می‎شود. تحمیل شرایط مکانی بر رِی سبب می‎شود او تنها به خارج شدن از شرایط فکر ­کند. وقتی که نشانه چیزی از نشانه بودن خود را که هویت نشانه‎ای اوست از دست می‎دهد و چیزی را به خود می‎گیرد که او را از طبیعت نشانه‎ای دور می‎کند، ما با نشانه‎شدگی نشانه مواجه هستیم.

زمستانی استخوان‎سوز به راحتی می‎توانست غیرقابل باور و پر از یأس و ناامیدی شود. از شکل گرفتن درام تا خلق فضای فیلم از دل سوژه و قصه؛ این احتمالات را بر هم زده است. حاشیه رِی پر از ناامیدی است، افسری برای اولتیماتوم تخلیه خانه بارها به سراغشان می‎آید اما رِی با امیدی که دارد به این مناسبات رنگ و بوی دیگری داده است. عمویش تردراپ (جان هاوکیس) که از رِی می‎خواست جستجو را پایان دهد با او هم مسیر می‎شود. اگر رِی با یکی از آن همه مصائبی که بر او تحمیل می‎شود در سردی، زمختی شرایط و حتی آب و هوا سست می‎شد همه چیز را به ورطه ناامیدی و یأس می‎کشاند. او با استقامتی مثال زدنی برای رسیدن به هدف گام برمی‎دارد. در تمثیل نشانه­ای او در مرکز و هسته سمیوسفری قرار دارد که حاشیه او را پس می‎زند، گاه به حاشیه کشیده می‎شود اما در مرکز باقی می‎ماند و نشانه‎شدن خود را اثبات می‎کند. این امید نه تنها در رفتارش و درونِ جراحت دیده‎اش بلکه در کلامش با برادر و خواهرش هم وجود دارد. در تمام مدتی که رِی برای جست‎وجوی پدرش خارج از خانه است امید او در خانه نزد برادر و خواهر کوچکترش حضور دارد.