نیل جنی در گالری گاگوسیان

 

 

گالری گاگوسیان نمایشگاهی از نقاشی‌ها و طراحی‌های نیل جنی برگزار نموده است. جنی، که چهره‌ای ناسازگار و تَک رو در هنر امریکای قرن بیستم است، به منظور دنبال کردن نوع جدیدی از رئالیسم، مسیر خود را از نقاشی و مجسمه‌سازی انتزاعی تغییر داد و خلق دوگانه نقاشی‌های «بد» و «خوب» را در پیش گرفت.

او در دهه ۱۹۶۰ «نقاشی‌های بد» را آغاز نمود، که پس از برپایی نمایشگاهی با همین عنوان در New Museum، به کیوریتوری مارسیا تاکر در سال ۱۹۷۸، چنین نامیده شدند. این آثار که آگاهانه طراحی‌وار و کنشی اجرا شده‌اند، به پیش فرض‌های خوش سلیقگی و ذوق هنری طعنه می‌زنند و به گفته خود هنرمند «مفاهیم خوبی هستند که به شیوه بدی نقاشی شدند.» با این نقاشی‌ها، او می‌کوشید حقیقت روایی را بواسطه تصویر کردن روابط ساده میان افراد، و اشیا و موجودات دیگر نشان دهد. «نقاشی‌های خوب»، که از دهه ۱۹۷۰ کار روی آنها همچنان ادامه دارد، همین هدف را، اما از طریق نگرشی متضاد، دنبال می‌کنند.

 

جنی با استفاده از رنگ روغن روی پانل‌های چوبی، مطالعات بی‌نقص و صناعت‌زده از مناظر امریکای شمالی می‌آفریند؛ در این آثار هر سطح به قدری پرجزییات است که به نظر می‌رسد واقعیت را پشت سر می‌گذارد. همچنین اخیرا، در «نقاشی‌های خوب جدید»، او میدان کارش را وسیع‌تر کرده است تا نقاط جغرافیایی دیگر را هم در بربگیرد، و چشم‌اندازهایی خلق نموده که به یک اندازه گیج‌کننده و واضح هستند. نمایشگاه حاضر، که سومین همکاری جنی با گالری گاگوسیان از زمان پیوستنش به آن در سال ۲۰۱۱ است، شامل یک نقاشی از هر یک از این سه دوره کلیدی فعالیتش می‌شود، و در کنار آنها طراحی‌هایی که دغدغه‌های اجتماعی و هنری او را بیشتر آشکار می‌کنند، به نمایش درآمده‌اند. در نقاشی اول، «مادرها و بچه‌ها»(۱۹۶۹)_ عنوانی دو بخشی که عموما نقاشی‌های بد اینگونه نامگذاری شده‌اند_ بچه‌ها در حال بازی با تاب و الاکلنگ هستند در حالی که مادران‌شان از نیمکتی در آن نزدیکی آنها را  تماشا می‌کنند.

 

یک حصار کودکان را از جاده سیاهی جدا می‌کند، و بیشتر فضای بوم هم با رنگ اکریلیک سبز رقیق، با ضربات قلم نامرتب و شلخته، پوشانده شده است. نقاشی دوم، «اوزاریکا»(۲۰۱۴) یکی از «نقاشی‌های خوب جدید»، شاخه‌ای بلند، صخره‌ها و سطح درخشان آب را نشان می‌دهد. در این اثر رنگ‌ها با لطافت و ظرافت در هم آمیخته شده‌اند. این منظره افقی به قدری جاندار است که می‌توان در آن هوای خنک کوهستانی مناطق غرب میانه امریکا را احساس کرد؛ مناطقی که عنوان کار به آن اشاره دارد. آخرین و جدیدترین نقاشی، تحت عنوان «افریقای مدرن»(۲۰۱۶) آب و هوای خشک شمال افریقا را مجسم می‌کند؛ با یک پلکان و یک قطعه سکوی شیب‌دار مدفون در شن، به همراه رد پاها و یک سایه بلند، که نشانگر حضور انسان هستند. همه نقاشی‌ها در قاب‌های سیاه چوبی سنگین به نمایش در آمده‌اند که توسط خود هنرمند طراحی و ساخته شده‌اند.

 

قاب‌ها، نوع تزیینات به کار رفته در چارچوب پنجره‌ها را به یاد می‌آورند، و به پنجره استعاری لئون باتیستا آلبرتی اشاره دارند که از دوران رنسانس راهنمای هنرمندان در فهم پرسپکتیو یک نقطه‌ای بوده است. ساخت قاب‌های جنی همزمان با «نقاشی‌های خوب» آغاز شد، و بعدها برای  نمایش «نقاشی‌های بد» هم مورد استفاده قرار گرفت. آنها نقش پیش‌زمینه‌های تئاتری را ایفا می‌کنند، در حالی که عناوین کارها با حروف بزرگ روی قاب‌ها حک شده و با اشاره به مکان‌های خاص به فهم بیننده کمک می‌کند.

 

در «نقاشی‌های خوب» و «نقاشی‌های خوب جدید»، «خوب» یک برچسب شکلی و مفهومی است؛ استفاده لطیف جنی از رنگماده و رنگ، شیوه کار نقاشان مکتب رودخانه هادسن را به یاد می‌آورد، که مناظر طبیعی آنها چشم‌اندازهای بکر را همچون قلمروهایی روحانی و آرمانی بازمی‌نمایاند. بر همین منوال، جنی هم در کارش به مضامینی با اهمیتی فراگیر و جهانشمول می‌پردازد؛ نظیر نقش فرهنگی هنرمند، تغییرات آب و هوایی، و توسعه اجتماعی. او در طراحی‌هایش هم  موضوعات مشابهی را مورد توجه قرار می‌دهد؛ در کار «آزادی در حال اندیشیدن به عصر اتمی»(۲۰۰۳)، زنی که تاجی بر سر و یک لوح سنگی همچون مجسمه آزادی به دست دارد، در مقابل پرده‌ای نشسته و خیره به آینده ملت چشم دوخته است. نیل جنی در سال ۱۹۴۵ در تورینگتون به دنیا آمده و در وستفیلد بزرگ شده است. وی در حال حاضر در نیویورک زندگی می‌کند. آثار او در مهم‌ترین موزه‌های امریکا و اروپا، و در نمایشگاه‌ها و بی‌ینال‌های بین‌المللی به نمایش درآمده است.