True Grit شهامت واقعی در شن‌های روان

 

 

سینمای آمریکا بسیار عجیب است. همه چیز را در کنار هم دارد. شاید جای هیچ چیز در آن خالی نباشد. سرگرمی به بهترین شکل ممکن، ضد ارزش‎ها و باورها و حتی تبلیغ ارزش‎های معنوی به بهترین شکل ممکن در فیلم‎های هر سال دیده می‎شود.

وقتی برخی از بهترین‎های 2010 را همچون Toy Story 3  را با آن همه مفاهیم اخلاقی، Machete را با مفاهیم ضدنژادپرستی و حقوق مهاجرین، Inception را با مفهوم برزخ و ایمان به معاد، Black Swan  را از بعد انسان شناسی و قربانی کردن خود در رسیدن به کمال، Stone را با ایمان به خدا و طی یک سلوک الهی مشاهده می‎کنیم متوجه می‎شویم در دل غرب وحشی افرادی هستند که همچنان دغدغه ساخت فیلم‎هایی با مضامین اخلاقی، انسانی و الهی را داشته باشند.

 

آخرین ساخته جوئل و ایتان کوئن دو تن از بهترین‎ کارگردانان کنونی جهان از این قاعده مستثنی نیست. آن‎ها برای رساندن مفاهیم اخلاقی و انسانی به سراغ بازسازی وسترن شن‎های روان True Gritساخته هنری هاتاوی رفته‎اند اما برای فیلم آن‎ها عنوان بی‎باک مناسب‎تر است. در سال‎های اخیر کمتر کسی فیلم وسترن را در سینمای رده A ساخته است. وسترن به دلیل اینکه ژانر دوره بوده و اغلب مضامین آن کار شده، مخاطب خود را از دست داده است. مخاطبی که به دیدن وسترن در عصر حاضر می‎رود با این پیش انگاشته با اثر روبرو می‎شود که برادران کوئن چه خلاقیتی انجام داده‎اند؟ آری! به راستی خلاقیت برادران کوئن چه بوده که فیلمشان در نظر منتقدان و گیشه موفق بوده است.

 

فیلم در دو مقطع زمانی از جانب متی راس دختر یک مزرعه‎دار در دل غرب وحشی روایت می‎شود. خانم راس در میان‎سالی که داستان کشته شدن پدرش به دست تام چِینی (جاش برولین) را بازگو می‎کند و در نهایت شاهد تلاش او برای یافتن دوستانی قدیمی هستیم و متی راس نوجوان (هیلی استنفیلد) که برای تعقیب و گریز چینی به دنبال استخدام یک کلانتر است.

 

فیلم با نریشنی زیبا آغاز می‎گردد. متی راس (در میانسالی): «تام چینی اینو فراموش کرده بود که هر چیزی در این دنیا، قیمتی داره که باید پرداخت بشه و هیچ چیز مجانی نیست به غیر از موهبت الهی.» سپس متی در نوجوانی مانند یک زن کامل کفیل خانواده شده است و مشکلات را رفع می‎کند. سکانس ماندن او در کنار جسد پدرش و دیالوگ‎های او عمیقا از نوعی اعتقاد سخن دارد. ایمان و امید به آینده‎ای که در پیش است. آینده‎ای که متی می‎تواند قاتل پدرش را به دام بیاندازد. شاید این امر سبب این پندار شود که متی از روی خشم به دنبال انتقام است. اما او به دنبال مجازات قاتل در حضور مردم است. متی مارشال روبن کاگبرن (جف بریجز) را برای به دام انداختن چینی استخدام می‎کند و در میانه راه متوجه می‎شوند لبیف (مت دیمون) از هنگ تکزاس هم همین هدف را دارد. با اینکه در ابتدا با هم مشکلات مختلفی دارند اما هر جا که بحث کمک به یکدیگر بوده با جان و دل به یاری هم می‎آیند.

 

اما وسترن‎ کوئن‎ها چه خلاقیتی داشته است؟ اگر به دنبال یک وسترن با صحنه‎های اکشن و تیراندازی‎های خاص هستید کاملا به خطا رفته‎اید. وسترن برادران کوئن بسیار ساده است. بزرگترین حُسن آن هم همین سادگی فیلم می‎باشد. کوئن‎ها به روانی شن‎هایی که با نسیمی جابه‎جا می‎شوند داستانی ساده و قدیمی را در بستر گوهر وجودی انسان روایت کرده‎اند.

 

مفاهیم انسانی و اخلاقی فیلم از اهمیت خاصی برخوردار بوده که در پیرنگ یک وسترن ساده به نمایش گذاشته شده است. در هنگام نیش خوردن متی، کلانتر به شکل عجیبی دگرگون می‎شود همه چیز را رها می‎کند تا او را نجات دهد. مارشال کاگبرنی که به تنبلی و شرب خمر شهرت داشته اینجا یک هدف دارد و آن کمک به دختری است که آن‎ها را با روی دیگری از زندگی آشنا کرده است. سکانسی که کاگبرن از اسب به زمین می‎خورد و در نمای تراکینگی که خلاف نمای نقطه نظر او از اسب می‎باشد در صحرا به سمت دهکده با تمام وجود می‎دود، یکی از به یادماندنی‎ترین سکانس‎های سینمایی است.

 

خانم راس پس از گذشت مدت زمانی به دنبال کاگبرن و لبیف می‎رود اما زمانی کاگبرن را می‎یابد که چند روز قبل از آن فوت کرده است. متی او را دفن کرده و برایش دعا می‎خواند و اشاره دارد که هیچ گاه ازدواج نکرده است. راس اشاره خاصی به گذر زمان و پایان عمر در یک چشم بهم زدن دارد. اینکه عمر زود می‎گذرد و زندگی خوب است که می‎ماند. پرده نقره‎ای همچنان می‎تواند مفاهیمی اخلاقی، انسانی و الهی را به سادگی و دقیق‎ترین شکل ممکن عاری از هرگونه شعارگونگی به نمایش گذارد.