آخرین نقد آثار

چند ساعتی هست که در ترافیک شهر حبس شده‌ام. باران نم‌نم می‌بارد و بر بی‌نظمی خیابان افزوده می‌شود.هیاهوی آخر سال در تهران از جهتی برای مطالعه فرهنگی برایم جذاب است و از جهتی دیگر برای رسیدگی کارهای منظم روزانه، تنش‌زا و خسته‌کننده. نگاهم به درختی می‌افتد که تکیه به دیوار آجری داده، چند قمری با شاخه‌های نازک در نوک‌هایشان بالاتر از هیاهوی شهر لانه می‌سازند. فکر کردم اگر من هم پر پرواز داشتم در این

  وحید جلیلوند با فیلم اولش «چهارشنبه 19 اردیبهشت» بسیار مورد توجه قرار گرفت، اما در فیلم دوم او با یک بلاتکلیفی و روایت امن که ضعف‌های بسیاری دارد مواجه هستیم. روایت فیلم از یک الگوی آشکار در سال‌های اخیر پیروی می‌کند که نه مخاطب شگفت زده می‌شود، نه عمق فاجعه که خارج از قاب فیلم عمیق است از دل روایت برای مخاطب عمق پیدا می‌کند ادامه مطلب: نقد فیلم بدون تاریخ، بدون امضا ساخته وحید جلیلوند؛ وجدا

      عنوان اسپانیایی فیلم جدید آمات اسکالانته، یعنی La región salvaje به منطقه یا قلمرو وحشی ترجمه شده است که می بایستی به مکانی در فضا اشاره داشته باشد، یا به کرانه‌های خطرناک میل انسان، یا به تخیل افسارگسیخته‌ی این نویسنده و کارگردان مکزیکی. فیلم یک مانده به آخر او یعنی هلی (2013) درباره‌ی افراد بی گناهی بود که به صورتی اتفاقی درگیر معاملات کثیف مواد مخدر می‌شوند و می میرند. فیلمی که در مضمو

    شاعرانه‌ی جدید لوکا گوادانینو، صدای جدید سینمای ایتالیا حُسن ختام درخشانی است بر تریلوژی میل او. سه‌گانه‌ای که با «من عشق هستم» شروع می‌شود و پس از «شیرجه» با «مرا با نام خودت صدا بزن» به اتمام می رسد. همانند دو فیلم پیشین گوادانینو در اینجا نیز مساله‌ی اصلی بر سر شکل گیری یک عشق ممنوع است. رابطه‌ای که این بار در قالب شیفتگی اثیری یک پسر نوجوان به یک مرد جوان خوش سیما که همکار موقتی پدر ای

اشاره: در این نوشتار قصد دارم نگاهی موجز داشته باشم به دوتا از نمایش‌های در حالِ اجرا که [طبقِ اطلاعاتِ مندرج در سایتِ تیوال] تا ۲۵ اسفند روی صحنه خواهند بود. «چیدا» و «مصائب یک رقصنده‌ی پاپتی» از جهاتی، با یک‌دیگر مشابهت دارند. هر دو از متون [یا روایاتی] کهن و بسیار مشهور وام گرفته‌اند؛ «چیدا» بر پایه‌ی «ادیپ‌شهریارِ» سوفوکل بنا نهاده شده و «مصائب یک رقصنده‌ی پاپتی» ملهم از سرگذشتِ شورانگیزِ حس

      هاروی واینشتاین در مقام بدشانس‌ترین و تیره‌روزترین چهره‌ی سینمایی سال 2017 احتمالاً به جز کوین اسپیسی (که می توانست پس از سال‌ها دوباره به علت بازی در نقش مکمل فیلم «همه‌ی پول‌های جهان» ریدلی اسکات، نامزد اسکار شود) یک رقیب سرشناس دیگر نیز دارد؛ وودی آلن. آلنی که امسال به صورت کاملاً غیرمترقبه یکی از بهترین فیلم‌هایش در طی بیست سال اخیر را ساخت اما چندان توجهی را برنیانگیخت. زیرا که با دا

شاید روزگاری که مدل‌های سیاهپوست توانستند برای اغلب برندهای معتبر روی صحنه بروند کسی فکرش را نمی‌کرد، روز به روز مدل‌ها بتوانند در صنعت مُد تغییر نگرش ایجاد کنند. با نگاهی گذرا نه به کل صنعت مُد از دهة 1930 به این سو بلکه تنها به جلد نشریاتی چون ووگ و بازار هارپر متوجه می‌شویم آن موهای سشوار کشیده چگونه جای خود را به موهای صاف شده‌ای دادند که کمترین جلب توجه را ایجاد کردند. ادامه مطلب: نقش مدل‌

اشاره: اغلبِ نمایش‌هایی که طیِ یک‌ماهه‌ی اخیر دیدم آن‌قدرها شوق‌برانگیز نبودند که مجابم کنند به نوشتن. در این میان، عنوانِ "ضعیف‌ترین" بدونِ تردید کاملاً برازنده‌ی «خروس‌زری پیرهن‌پری» (کارگردان: سینا نورائی، عمارت ارغنون) است؛ اجرایی عاری از نوآوری که قصه‌ی نوستالژیک [برای دهه‌شصتی‌ها] و معروفِ بامدادِ فقید را نعل‌به‌نعل و بی‌هیچ کم‌وُکاستی روی صحنه آورده. عناوینِ شسته‌رفته‌ترین، هماهنگ‌ترین و