محمدرضا عموزاد متولد ۱۳۵۳ در «بهشهر»، فعالیت هنری خود را از سال ۱۳۶۷ با فراگیری خوشنویسی آغاز کرد. اندکی بعد به همراه تعدادی از دوستانش به کسب تجربه در زمینۀ طراحی گرافیک و تبلیغات دست زد. او از سال ۱۳۷۸ به نقاشی‌خط روی آورد تا فضاهای تازه‌تری نسبت به خوشنویسی سنتی تجربه کند. عموزاد علاوه بر نستعلیق، شیوۀ نوشتن کوفی قرن‌های اولیه را نیز آموخت و تلاش کرد تا در ترکیب‌بندی فضاهای خوشنویسی از آن بهره بگیرد. پس از آشنایی با اساتیدی چون «رحیم مولاییان» و «محمدتقی صداقتی» و کسب تجربیات آن‌ها، به دنیای نقاشی و مجسمه علاقه‌مند شد. اگرچه این زمان برای او کوتاه، اما تأثیرگذار بود و باعث شروع یک تجربۀ کاری در فضایی جدید شد.

«ژیلا منانی متولد اصفهان و فارغ‌التحصیل رشته زمین‌شناسی از دانشگاه اصفهان است. وی به منظور ادامه تحصیل، اقامتی نه ساله در ایتالیا داشته که این اقامت منجر به علاقه‌مندی بیشتر او به هنرهای زیبا شده و نتیجه آن گذراندن دوره‌های آزاد در رشته نقاشی در شهر جِنوای ایتالیا بوده است. وی همچنین چند سال به عنوان دستیار مدیر یک گالری هنری در همان شهر مشغول به کار می‌شود. او پس از بازگشت به ایران، علاوه بر نقاشی کردن و برگزاری چند نمایشگاه انفرادی، در سال 1386 گالری هنری شخصی‌اش را با نام «آپادانا» در اصفهان تأسیس می‌کند که تا سال گذشته به عنوان پرکارترین گالری اصفهان، پیوسته مشغول به کار بوده است.»

«صادق بریرانی، در سال ۱۳۰۲ در بندر انزلی به دنیا آمد. او در نوجوانی توسط یکی شاگردان کمال‌الملک در این مکتب، نقاشی آموخت. در سال 1326 وارد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و در 1331 کارشناسی رشتۀ نقاشی را اخذ کرد. او مدتی رئیس ادارۀ هنر گرافیک هنرهای زیبای کشور بود تا نهایتاً برای ادامۀ تحصیل به امریکا رفت و در 1338 کارشناسی‌ارشد گرافیک را از دانشگاه «ایندیانا» دریافت کرد. بریرانی تجارب متنوعی در زمینه‌های عکاسی، نقاشی و طراحی گرافیک دارد. او طی دو دهه فعالیت عمده در زمینۀ نقاشی و گرافیک توانست در جشنواره‌ها، سالانه‌ها و دوسالانه‌های معتبری در دنیا همچون ونیز (ایتالیا)، برنو (چکوسلواکی)، زوریخ (سوییس)، ورشو (لهستان) شرکت کرده و در کشورهای بسیاری از جمله آلمان، فرانسه، امریکا، هند و... نمایشگاه برگزار کند. وی همچنین برخی جوایز و مدال‌های هنری جهان را تصاحب کرده است. او همواره ارتباط با وطنش را حفظ کرده و همیشه هنرهای ایران به عنوان آبشخور اصلی آثار او به‌شمار می‌روند؛ از جشن هنر شیراز گرفته تا بینال تهران و گالری‌های خصوصی نیز در دهۀ هفتاد پذیرای آثار او در داخل کشور بوده‌اند. بریرانی از سال 1360 به تدریس در دانشگاه تهران مشغول شد و چند نسل از هنرمندان ایران را پرورش داد. از وی، همچون هنرمند هم‌نسلش «مرتضی ممیز»، نوشته‌های مختلفی در مجلات و نشریات منتشر شده است و منتقدین داخلی و خارجی و ژورنال‌های معتبری، پیرامون آثار او نقد نوشته‌اند.»