نقد سایر هنرها

  1   استبدادزدگی در تعریف به معنای درونی شدن مونولوگ قدرت در ناخوداگاه جمعی افراد یک جامعه است. شاید تکرار جملات روزمره ای چون « حتما باید زور بالای سر ما باشه » نمونه ای از این نوع گرایش ناخودآگاه باشد که طبیعی است در روان افراد جامعه ایرانی با پیشینه سه هزار سال استبداد صغیر و کبیر درونی شده باشد. از مهمترین آفت های چنین درونی سازی از بین رفتن قوه نقد و تحلیل و پذیرش انفعالی هر گفتاری که

    مارینا آبراموویچ، هنرمند زاده بلگراد یکی از سرشناس‌ترین چهره‌های هنر پرفورمنس (هنر اجرا) به شمار می‌رود. این هنرمند ۷۰ ساله با برگزاری نمایشگاهی در استکهلم نگاهی به چند دهه فعالیت هنری‌‌اش داشته است. ادامه مطلب: مارینا آبراموویچ؛ نگاهی به گذشته در نمایشگاهی در استکهلم اضافه کردن دیدگاه جدید

    1. فرانسوا پلوشر در مانیفست هنر بدنی می‌نویسد: «بدن، داده بنیادین است. در هنر بدنی هنرمندان لذت، رنج، مریضی و مرگ خود را بر روی آن ثبت می‌کنند، و در طی‌ تکامل بیولوژیک، فرد اجتماعی شده راشکل می‌دهند. یعنی‌ تحت شرایطی قرارش می‌دهند که پاسخگوی تمام نیاز‌ها و محدودیت‌های قدرت مستقر باشد. هیچ کسی‌ توان فرار از این ستمِ هر چیز بر همه چیز را ندارد. ستمی که برای مسیر مورفولوژی، برای وضعیت بدنی که

      تصویر ظاهرا مربوط به فیلم آزادی (Liberty) دومین همکاری لورل و هاردی با لئو مک کاری است. تصویری که در فیلم نمی‌بینیم. در فیلم، لورل و هاردی به دنبال فرار از زندان در ماشینی که با آن می‌گریزند در هنگام تعویض لباس‌هایشان در ماشین به اشتباه شلوار یکدیگر را می‌پوشند به دنبال حل این مشکل برای تعویض شلوار به مکان‌های مختلف می‌روند اما اتفاقاتی در مکان‌های مختلف مانع حل این مشکل می‌شود، تا اینکه

  در نمایشگاه پیشرو، نوعی همزیستی انسان و طبیعت را شاهد هستیم که در ابتدا مسالمت آمیز به نظر می‌رسد اما دور و شاید بسیار نزدیک به نابودی آن می‌انجامد. در گذشته های دور این طبیعتی که ما به نفع خودمان تغییرش داده‌ایم , زیستگاه گونه های مختلف گیاهان و جانوران بوده است ،اما به مرور زمان و با افزایش جمعیت بشری و به تبع آن گرم شدن کره زمین ، تعدادی از این گونه های حیاتی ازبین رفته اند و بسیاری از آن

  مضمون رنگ برای نمایشگاه رنگ* نشأت گرفته از خاطرات جواد مولانیا با ناصر تقوایی بود. هراس از رنگ و عدم استفاده از آن در میان عکاسان ایرانی -به قول استاد قدیمی سینما- رایج شده است. بخشی از این عدم استفاده از رنگ به مشخص شدن ضعف‌های عکاس باز می‌گردد و بخش دیگرش (به قول روان‌شناسانی چون رورشاخ و لوشر) ویژگی‌های روانی هنرمندان و در انتها عدم شناخت‌اشان از خود رنگ‌هاست. رنگ در مقام برجسته‌ترين و نمو