آخرین نقد آثار

  جو، مامور سابق سازمان اف‌بی‌آی که دارای اختلال استرسی و مصدومیت پس از ضایعه روانی است، دیگر هیچ ترسی نسبت به خشونت ندارد، البته که اختلال او آن¬طور که در فلاش بک‌ها مشخص است از نوعی تمرین‌های غیرمتعارف برای یک کودک بیرون زده. جو تصمیم می‌گیرد که شوگر بیبی‌ها را پیدا کند و تا جایی که می‌تواند تعدادی از آن‌ها را نجات دهد. زمانی که کار کمی سخت‌تر از قبل و به‌نوعی از کنترل خارج می‌شود، کابوس‌های

پس از نمایش درخشان «نوبت یعنی بعدی» در شاخه‌ی استانی جشنواره‌ی تئاتر فجر، شب ۱۶ فروردین ۹۷ دومین‌باری بود که به نویسندگی، کارگردانی و بازیگریِ مرتضی شاه‌کرم اثری نمایشی می‌دیدم؛ این‌بار در سالن استاد انتظامیِ خانه‌ی هنرمندان و به‌نامِ «سانتی‌متر». شاه‌کرم در «سانتی‌متر» هم فارغ از دل‌واپسی‌های خود برای جامعه و آن‌دسته از مردمِ فرودست‌اش که کم‌تر کسی تحویل‌شان می‌گیرد، نیست. ادامه مطلب: نقد نمای

فیلم به وقت شام تازه‌ترین ساخته ابراهیم حاتمی کیا، قصه فرمانده و سرباز، پدر و پسری مجاهد هست که ما فراز و فرودهای یکی از مأموریت‌های آن‌ها را با کارگردانی درخشانی در سینمای ایران مشاهده می‌کنیم. همه چیز در اجرا فوق العاده است، اما فیلم حاتمی کیا در سطح می‌ماند و آن مضامینی که فیلمساز داعیه تأثیر آن‌ها را دارد به خوبی منتقل نمی‌شوند. عمیق نشدن فیلمنامه بر روی جزییات عقیدتی، آن اجرای درخشان را عقی

مصادره اولین ساختة مهران احمدی (بازیگر خوب کمدی) مانند دیگر فیلم‌هایی که در سینمای ایران تعدادشان بسیار زیاد است با ایده درخشانی شروع می‌شود و به شکل فاجعه باری ادامه و خاتمه می‌یابد. نوشتن در مورد ایده درخشان و عدم وجود قصه در سینمای ایران حوصله سر بر شده و چیزی که در اینجا با آن روبه‌رو هستیم ایده درخشان در قصه بی‌ربط است. مصادره بیشتر از این‌که فیلم مهران احمدی باشد فیلم رضا عطاران است. اگر چ

چند ساعتی هست که در ترافیک شهر حبس شده‌ام. باران نم‌نم می‌بارد و بر بی‌نظمی خیابان افزوده می‌شود.هیاهوی آخر سال در تهران از جهتی برای مطالعه فرهنگی برایم جذاب است و از جهتی دیگر برای رسیدگی کارهای منظم روزانه، تنش‌زا و خسته‌کننده. نگاهم به درختی می‌افتد که تکیه به دیوار آجری داده، چند قمری با شاخه‌های نازک در نوک‌هایشان بالاتر از هیاهوی شهر لانه می‌سازند. فکر کردم اگر من هم پر پرواز داشتم در این

  وحید جلیلوند با فیلم اولش «چهارشنبه 19 اردیبهشت» بسیار مورد توجه قرار گرفت، اما در فیلم دوم او با یک بلاتکلیفی و روایت امن که ضعف‌های بسیاری دارد مواجه هستیم. روایت فیلم از یک الگوی آشکار در سال‌های اخیر پیروی می‌کند که نه مخاطب شگفت زده می‌شود، نه عمق فاجعه که خارج از قاب فیلم عمیق است از دل روایت برای مخاطب عمق پیدا می‌کند ادامه مطلب: نقد فیلم بدون تاریخ، بدون امضا ساخته وحید جلیلوند؛ وجدا

      عنوان اسپانیایی فیلم جدید آمات اسکالانته، یعنی La región salvaje به منطقه یا قلمرو وحشی ترجمه شده است که می بایستی به مکانی در فضا اشاره داشته باشد، یا به کرانه‌های خطرناک میل انسان، یا به تخیل افسارگسیخته‌ی این نویسنده و کارگردان مکزیکی. فیلم یک مانده به آخر او یعنی هلی (2013) درباره‌ی افراد بی گناهی بود که به صورتی اتفاقی درگیر معاملات کثیف مواد مخدر می‌شوند و می میرند. فیلمی که در مضمو

    شاعرانه‌ی جدید لوکا گوادانینو، صدای جدید سینمای ایتالیا حُسن ختام درخشانی است بر تریلوژی میل او. سه‌گانه‌ای که با «من عشق هستم» شروع می‌شود و پس از «شیرجه» با «مرا با نام خودت صدا بزن» به اتمام می رسد. همانند دو فیلم پیشین گوادانینو در اینجا نیز مساله‌ی اصلی بر سر شکل گیری یک عشق ممنوع است. رابطه‌ای که این بار در قالب شیفتگی اثیری یک پسر نوجوان به یک مرد جوان خوش سیما که همکار موقتی پدر ای