آخرین نقد آثار

در فضای محدود و متراکم از جمعیت جزیره هنک کنگ دیگر جایی برای ساخت و ساز نمانده است. در دیگر شهرها گالری‎‌ها کنار هم ردیف شده‌اند، اما این‌جا با کلان شهری از ساختمان‌های بلند و عمودی طرف هستیم که گالری‌ها در برج‌ها قرار دارند و خریداران باید از پله‌کان‌های عمودی یا آسانسورها فوق سریع خودشان را به گالری‌ها برسانند. ادامه مطلب: سه نگاه به آرت بازل هنک کنگ از هنرمندانی چون لویی بورژوا، جولیو لی پار

آینه در رویکردهای مختلف روانکاوی، نشانه‌شناسی، فلسفه و زیبایی‌شناسی مفاهیم مختلفی را به همراه دارد. انسان در مقابل آینه بازتابی از خود را مشاهده می‌کند و آن‌چیزی که پیش‌رویش قرار می‌گیرد نه خود بلکه بازنمایی از اوست. حال سینما نیز بازنمایی امر واقع به شمار می‌رود و آینه می‌تواند در سکانس‌هایی از فیلم‌ها عملکرد پیچیده‌ای پیدا کند. از راننده تاکسی اسکورسیزی تا شب‌های عیاشی ساخته پل توماس اندرسون ک

نداف لپید کارگردان اسرائیلی که فیلم‌های محبوبی چون پلیس مرد (2011) را در مقام کارگردان و معلم کودکستان (2018) در مقام نویسنده دارد با سوژه جدیدی از یک بازسازی آمریکایی به برلین آمده است. او احتمالا دنبال کنندگان سینمایش را با کمدی اتوبیوگرافی خود یعنی «مترادف‌ها» به تعجب وامی‌دارد؛ اما نه چیزی که خود لپید با آن نامانوس باشد. تازه‌ترین فیلمش یک طنز فوق العاده تند، گزنده با ویژگی ساتیر کمدی است که

دکتر دان شیرلی (با بازی ماهرشالا علی)، که یک پیانیست آفریقایی آمریکایی چیره‌دست است در تور سه گانه جاز در بخشی از آمریکا که هنوز ظرفیت یکپارچگی نژادی را در سال ۱۹۶۰ نداشته، شرکت می‌کند. دان در جست‌وجو برای یافتن راننده، تونی لیپ (با بازی ویگو مورتنسن)، یک محافظ ایتالیایی آمریکایی لاف زن از برانکس را انتخاب می‌کند. آن‌ها مطمئنا سعی بر شروعی دوستانه دارند. دان در آپارتمان شیکی پایین کارنگی هال زند

  سی و هفتمین جشن سالانه سینمای ایران که به آن جشنواره می گویند، در حالی سپری شد که همچنان چند جوان بااستعداد که مسیری متفاوت با سینمای محافظه کار ایران را طی می کنند، کیفیت این دوره از رویداد را به شکلی معکوس درآوردند. در آشفتگی جشنی که حتی زهرمار هم روی میزش قرار می گیرد و در شرایطی که برخی با ژست منتقد بودن، پالتو شتری به تن کردند، می توان در نیمروز دلنشین دیگری در ازای متری شش و نیم با جشنی

  بعد از مدت ها فیلمی در سینمای ایران چنان بلوغی یافته که پیوند قلم و دل را در جشن دلدادگی فراهم می سازد تا به «سرخ‌پوست»ی بپردازیم که برخلاف عقیده افرادی که همه چیز را در وجود تازگی سوژه می بینند، از یک ماجرای آشنا در سینمای جهان برمی خیزد. «یک زندانی از زندان می گریزد».  خلاقیت نیما جاویدی به عنوان نویسنده و کارگردان، بهره گیری از این اتفاق برای پرداختن به لایه های مختلفی از انسان شدن است و و

میکائیل شهرستانی پس از چهار-پنج سال، با «آوازه‌خوان خیابان‌های منهتن» دوباره به صحنه‌ی مقدسِ تئاتر بازگشته است؛ پس از «مویه‌ی جم» و «سحوری» این سومین مونولوگِ رزومه‌ی بازیگریِ اوست. حالا که [به هر علت] به تئاتر آمدنِ شهرستانی به‌عنوانِ بازیگر تبدیل به یک "اتفاق" شده، حیف است که چنین فرصتی را قدر ندانیم. ادامه مطلب: نقدِ نمایشِ آوازه‌خوان خیابان‌های منهتن به کارگردانیِ میکائیل شهرستانی؛ به‌سلامت

در بوهمین راپسودی (در فارسی حماسه کولی) -بایوپیک جدید گروه کویین به رهبری فردی مرکوری- صحنه‌‌ای وجود دارد که فردی و گروه توضیح می‌دهند که چگونه سعی داشتند پیرو سنت‌ها و قواعد پیشین موسیقی نباشند. خُب موسیقی آن‌ها بی‌شک به آن صورت نبود، اما فیلمی که در مورد آن‌هاست  -به خصوص زمانی که اعضای کویین، برایان می و راجر تیلور در حال صحبت هستند- به صورت پیش فرض و الگو پذیر از قواعد دیگر فیلم‌های بیوگرافی