فیلموسوفی (رویکرد بینارشته‌ای فیلم و فلسفه)

  شب و تنهایی و تماشا. ماه و سکوت و رویا؛ چه همقرینه‌های آغوش‌پذیری می‌شوند وقتی آدمی باشد و نگریستن از جهانِ جنین تا آن‌سوی زمین و «To The Moon»، تولد و عشق و مرگ را به هم پیوند می‌زند، در گذر تصاویری که وام‌دار جادوی سینما است و همچو ماه بر پیکر تاریک زمانه تابیده و با زبان شاعرانه روح یافته و در این جا است که قلم، رهسپار جاده‌ی شیدایی می‌شود تا تنها توصیف باشد از عظمت چشمانی که می‌یابد این ه

  مقدمه: "تراکینگ شات کاپو" فرمولی از ژاک ریوت بود که در دستان سرژ دنی و تنی چند از روشنفکران دیگر [در گذر زمان] بدل به اسطوره‌ی سینه‌فیل‌های ارتدوکس شد. چنان که امروزه سخن گفتن از "تراکنیگ شات کاپو" یا به اختصار TSK لزوماً به تراکینگ شات فیلم کاپو1 اشاره نمی‌کند، بلکه آن صرفاً یکی از معمولی‌ترین روش‌ها برای بسیج شیوه‌ی خاصی از دیدن فیلم‌هاست. به واقع چنین اسطوره‌ای برای ایجاد یک قطب‌نمای اخلاق

  فیلم روزی روزگاری در هالیوود تازه‌ترین اثر کوئنتین تارانتینو مشخصا محصول نوستالژی پست‌مدرن است که برمبنای آن تصاویر خیالیِ از دست رفته‌‌ی گذشته به ابژه-علت میل ما بدل می‌شوند؛ گذشته‌ای خیالی که با دادن کیفیتی مازادین به آن می‌خواهد خلاها و حفره‌های جهان میل ما را پر کند؛ جهانی پر از فقدان معصومیت، برابری، سراسر بیگانگی، عدم ثبات و.... که سوژه‌ها برای پر کردن آن به گذشته‌ای خیالی و موهوم رجعت

  فصل «سینما: یک هنر اقلیت» در کتاب انقلاب مولکولی نوشته‌ی فلیکس گتاری ادعا می‌کند که میل و سوبژکتیویته قلب سینمای اقلیت هستند. برای گتاری آنچه که سینمای اقلیت را می‌سازد از جریان‌های میل و فرآیندهای سوژه‌‌‌سازی  جدایی‌ناپذیر است. جریان‌ها و فرآیند‌هایی که همواره در سطح مولکولی ظاهر می‌شوند. تعامل با مفهوم اقلیت مطابق با اندیشه‌ی گتاری نیازمند فهم سوبژکتیویته به مثابه‌ی عملکرد چندگانه از یکی سا

  - "الهیات شر" چگونه ممکن می شود؟ در الهیات سنتی، شر آن چیزی بوده که همواره طرد شده و بیرون قرار گرفته است، آیا الهیات شر قرار است بر مبنای این امر مطرود دوباره سازمان یابد؟ آیا شر قرار است ساختار را واسازی کند و با بسط خود دوگانه های سازنده ساختار و مفاهیم سازنده شبکه را در نسبت های جدیدی با هم قرار دهد؟ در این صورت رستگاری که یکی از مفاهیم بنیادین الهیات است، چگونه محقق می شود؟ در چه نسبتی ب

      «بگذار همچون جذامی که فساد را در گوشت می‌تند، مطرود همگان باشم. همچون افلیجی بی‌اندام، اختیار حرکت را از من بگیر. گونه‌هایم را بردار تا اشک‌هایم بر آن‌ها نلغزند. لب‌ها و زبانم را له کن، تا با آن‌ها گناه نورزم. ناخن‌هایم را بیرون بکش تا چیزی را در چنگ نگیرم. بگذار شانه‌ها و کمرم خمیده شوند تا چیزی را بر دوش نگیرم. بدن بکر مرا در هم بکوب و مرا بی‌هیچ غروری رها کن. بگذار تا در شرم زندگی کنم