نقد سینمای اروپا

نداف لپید کارگردان اسرائیلی که فیلم‌های محبوبی چون پلیس مرد (2011) را در مقام کارگردان و معلم کودکستان (2018) در مقام نویسنده دارد با سوژه جدیدی از یک بازسازی آمریکایی به برلین آمده است. او احتمالا دنبال کنندگان سینمایش را با کمدی اتوبیوگرافی خود یعنی «مترادف‌ها» به تعجب وامی‌دارد؛ اما نه چیزی که خود لپید با آن نامانوس باشد. تازه‌ترین فیلمش یک طنز فوق العاده تند، گزنده با ویژگی ساتیر کمدی است که

اصغر فرهادی در آخرین فیلم سینمایی خود  با عنوان «همه می‌دانند»، درامی معمایی درباره یک خانواده را دستمایه ساخت خود قرار داده و داستان را در دل روستایی در اسپانیا روایت می‎‌نماید. او با واکاوی مضامین تکرار شونده خود به شکل موتیف‌وار از جمله شکاف‌های خانوادگی، رازهای پنهان، حرف‌های مگو و آزمون چندباره صداقت، دروغ، ایمان و رستگاری را تصویر نموده است. همه می‌دانند درامی است که بر پایه فیلم‌های دیگر

  درست زمانی که فکر می‌کردیم نقش آفرینی بهتری برای الیویا کولمن –از سریال تاج- وجود ندارد و او یک استاندارد بالاتری را در نقش ملکه آن رو به زوال رفته به ما در کمدی سیاه نامأنوس قرن هجدهمی با انرژی خشن و وصف ناپذیر با تمام اکسسوری، کلاه گیس و سر و صداها و جیغ‌های عجیبش نشان می‌دهد. «مورد علاقه» بر اساس یک داستان واقعی از سارا چرچیل دوشس مارلبورو (با بازی ریچل وایز) و خدمتکار او ابیگل هیل با بازی

  بر اساس شعر مشهوری از فیلیپ لارکین "رابطه جنسی در 1963 شروع شد" به نظر می‌رسد سخت می‌شود تصور کرد اتفاق افتادن فیلم جدید دومنیک کوک مثل رمان یان مک اوان که بر اساس آن ساخته شده است؛ نزدیک به یک سال پیش اتفاق افتاده است. فلورنس پونتینگ (شیرشا رونان) و ادوارد میهو (بیلی هولی) زوج بریتانیایی هستند که سعی دارند مراسم ازدواج خود را در یک هتل ساحلی پشت سر بگذارند، آن‌ها هر دو باکره هستند؛ اما مشکل

کارگردان ایتالیایی، با یک دلال خرده‌پای کوکائین و مشروب فروشِ پرورش‌دهنده سگ، بر روی نکته ظریف تبهکاری به طرز خنده‌داری موشکافی می‌کند. مرد سگی ماتئو گارونه، الهام گرفته از یک داستان واقعی است، اپرایی جذاب از شهادت جنایی یک مرد غیرجذاب. فیلمی که این کارگردان را به دنیای مردمیِ واقعی در گومورای او در سال 2008 ارجاع می‌دهد، اما کدام یک تصویر شفاف‌تری از بی‌کفایتی عاطفی مسموم گانگستریزم، وحشی‌گری

داستان کم حجم پاول پاولیکوسکی چگونه استادانه روایت می‌شود. او با فاصله‌ای پنج ساله بار دیگر به کن بازگشته (فیلم پیشین پاولیکوسکی «آیدا» بود که در سال 2013 در تورنتو همه را شگفت زده کرد و دو سال در جوایز مختلف ارج نهاده می‌شد) و عنوان فیلم او «جنگ سرد» به شدت خودنمایی می¬کند. در حقیقت اگر چیزی در فیلم این کارگردان لهستانی وجود داشته باشد که شاید ما هرگز نخواهیم آن را تجربه کنیم و بسیار رنجش آور ا