نقد سینمای اروپا

فیلم هرگز، به ندرت، گاهی، همیشه* با توجه به موضوع ساده و معمولی‌اش در نشان دادن رنج شخصیت اصلی موفق بوده است. شاید به ذهن کسی خطور نکند که چنین روایت ساده‌ای را بتوان در یک فیلم 100 دقیقه‌ای بیان کرد و مخاطب تا پایان با آن همراه باشد؛ ولی فیلم با استفاده از رسانۀ بصری سینما و به کار گیری درست و به‌جا از امکاناتی که در اختیار داشته، توانسته رنج درونی شخصیت اصلی را به تصویر بکشد؛ رنج یک دختر جوان

  تازه‌ترین فیلم ادگار رایت بدون تردید یکی از فیلم‌های جذاب و مخاطب پسند سال 2021 است. سالی که به شدت با کمبود فیلم‌های مخاطب‌پسند روبه‌رو بود. نه بیوه سیاه، نه اف 9، نه 007 جدید و نه حتی تنت هیچ‌کدام آن‌قدر نتوانستند در زمینه سرگرمی سینما مخاطب را به وجد بیاورند. «دیشب در سوهو» همه چیز در خود دارد، لندن دهه 1960 و سال جاری، قهرمان زن، پسر سیاه پوست جسور، تصویر ابعاد روان‌شناختی شخصیت‌ها، دنیای

فیلم «زنِ شوهردار» محصول 1964 ساخته ژان لوک گدار بر پایه سه عنصر قدرت و حکومت (که نقش آن را مردی خلبان با روحیه خشک و سرد ارتشی به عهده دارد)، جامعه عصیانگر و خسته از وضع موجود (که زنی زیبا و سرکش نماینده آن است) و در نهایت عنصر سوم هنرِ نمایشی و تاثیر و نقش آن (که هنرپیشه تئاتر نقش آن را پذیرفته) بنا شده است که در نوشته پیش رو قصد تحلیل همین سه ضلعی را داریم. در فیلم «زنِ شوهردار» که نام آن نیز

  مردی را دیدم که راهش را گم کرده بود!روی اندرسون (یا با تلفظ سوئدی روی اندرشون)، ابزوردیستِ سوئدی پنج سال پیش برترین جایزه‌ی جشنواره فیلم ونیز، یعنی شیر طلایی را برای «کبوتری برای تأمل در باب هستی بر شاخه نشست » را به دست آورد. حالا فیلم جدیدِ او با نامِ «درباره پایان‌ناپذیری» از حدود سی صحنه‌ی جداگانه تشکیل شده که بعضی از آنها به هم مربوطند (کشیشی که ایمانش را از دست می‌دهد، مردی که دوست موفق

از نظر پوشکین، هیچ هنری به اندازه‌ی تئاتر از واقعیت فاصله ندارد. به این جهت که همواره در تلاش برای انطباق کامل با امر واقعی، تئاتر تنها می‌تواند بازتابی به وضوح محدود از واقعیت باشد و شاید به همین دلیل است که تماشاگر تئاتر عمدتاً واقف به حضور خود در خارج از دایره‌ی روایت نمایش است. رابطه‌ی تماشاگر با سینما اما، متفاوت است. در این حالت، با نوعی حرکت ذهنی، تماشاگر، چشمی است که درون دنیایی که سینما

  دقایق پایانی فیلم «رم، شهر بی‌دفاع»، بازگشت جمع پراکنده کودکانی است که مبهوت و ناامید، از مراسم اعدام کشیش محبوب‌شان به سمت رم روانه‌اند. چهره‌ی زخمیِ شهر با آن پنجره‌های سیاه، گویی تن ترکش خورده‌ای است که به شاهدان بی‌عدالتی خوش‌آمد می‌گوید. بیانی شاعرانه و محزون: کودکانی که دیگر کودک نیستند و رمی که دیگر رم نیست و تا آخرین سنگ بنای آن به حضور نازی‌ها آلوده است. «رم، شهر بی‌دفاع» اگرچه بازتا