آخرین نقد آثار

1-جلب توجه: پایین آمدن از روی دیوارفرمول ساده تبلیغات برای فروش در اولین مسئولیت کاربردی بی‌شک AIDA اختصاری از چهار مهارت توجه، علاقه، گرایش و حرکت است که تا کنون برای کمپین تبلیغاتی هزاران فیلم موفق مورد استفاده قرار گرفته است. اولین و مهم‌ترین قدم برای یک طرح جلب توجه است. ربودن و جلب توجه عابرین و تشویق آن‌ها به نگاه کردن این حرکت الزاماً نباید با تصاویر جذاب و یا نقاشی‌های زننده صورت بگیرد،

  اگر تیم فوتبال آرژانتین در جام جهانی تنها متکی به پاهای مسی بود، فیلم فرش قرمز نیز تنها به بازی عطاران بند است و این بند نازک تصویر نمی‌تواند نشانی از مقصود عظیم اثری سینمایی باشد و نتیجه تنها خنده هایی چند ثانیه‌ای است که گذری به احوال مانای زیبایی ندارد. ایده‌ای کمتر از یک سطر از حضور یک سیاهی لشکرِ ساده دل در آسمان رنگارنگ جشنواره‌ی کن که بارها در فیلمفارسی‌ها به نام‌هایی مختلف نقش داشته و

به راستی نوشتن در خصوص فیلم‌هایی هم قواره کلاشینکف، قلم را به تردید می‌رساند، دستی که عدم رغبت‌اش به نگارش نه از باب پیچش مفاهیم عمیق فیلم در قلب کاغذ عریان ، بلکه از حیث ناسازگاری چنین تولیداتی با مفهوم وارسته هنرمندی است. سینمایی والا که اندیشه و عشق را تصویر می‌سازد و قلمی که زیبایی‌های خفته در اثر را بر دیده مشتاق به پرواز در می‌آورد. در واقع نوشتن از کلاشینکف که مروج ابتذال و هتک حرمت به وج

کودک در زمان: زمان و فضا در "عنکبوت" دیوید کراننبرگزمان، بعد بشری، که هرچه هستیم از آن است. این فصل به سه دلیل عمده "کودک در زمان" نام‌گذاری شده است. نخست این‌که از زمان فرزندان 1979 دیوید کراننبرگ دیگر علاقه‌ای به روابط میان فرزندان و والدین نشان نداده بود. اگرچه، عنکبوت 2003 که از رمانی به همین نام در سال 1990 نوشته‌ی پاتریک مک گراث اقتباس شده است، بیش از این‌که اعمال یک کودک را به نمایش بگذار

  نویسندۀ وبلاگ «شمال از شمال غربی» زمانی در نقد یکی از فیلم‌های جشنوارۀ فیلم فجر به‌اختصار نوشته بود: «با دیدن هر فیلمی که زمان را قطعه‌قطعه می‌کند می‌شود از خود سؤال کرد که اگر زمان به‌هم‌ریخته نبود و خطّی روایت می‌شد چه اتّفاقی می‌افتاد؟» این سؤالی است که این روزها در برابر قریب به اتفاق آثار داستانی‌مان می‌توانیم از خود بپرسیم، زیرا شکست زمان خطی دیگر انگار به جزیی بدیهی از فرایند خلق داستان‌

  فیلم‌های بسیاری در سال‌های اخیر بنا به تحولات زیستی جامعه ایرانی در تقابل دیدگاه سنت زده با  تابوی مدرنیسم ساخته شده است که اصغر فرهادی با ترکیبی مناسب از پیچیدگی درام در بستر زندگی رو به گذار ایرانی در این خصوص سهمی به سزا داشته است. تغییری که زاییده ترویج نگره وارداتی تجدد به سرای قدمت یافته سنت بوده و پژواک چالشی از ذهنیت نوگرا در پستوی باوری از فرهنگ ایرانی است. فیلم زندگی مشترک آقای محمود

هیولا خوانی آخرین کار محمد یعقوبی است با نوشته ای از نغمه ثمینی که این روزها در تالار چهارسوی تئاتر شهر به اجرا در می آید. کاری که سعی دارد راحت و بی پرده به پدیده ممیزی بپردازد ودر دل اثر تیغ تند انتقاد خود را به مسایلی نظیر جهل، افراطی‌گری، تعصب، تحجر و ترس از تفکر نشانه می‌رود. ادامه مطلب: خط قرمز بر زندگی هیولای خفته / نگاهی به نمایش «هیولا خوانی» محمد یعقوبی اضافه کردن دیدگاه جدید

      «سینما به دلیل طبیعت بی‌خلل‌اش یک آپاراتوس ایدئولوژیک است. ما نمی‌بینیم که سینما چگونه معنا تولید می‌کند سینما آن را نامریی می‌سازد، آن را طبیعی‌سازی می‌کند. سینمای غالب یا رسمی و رایج در هالیوود و جاهای دیگر، ایدئولوژی را روی پرده به معرض دید می‌گذارد.»[1]   ادامه مطلب: دروغی به سپیدی یک کاخ! / نگاهی به فیلم «سقوط المپیوس» اضافه کردن دیدگاه جدید